Artikelindex

Westkappels volkslied

Omstreeks 1930 schreef hoofdonderwijzer Piet de Vos de tekst van een liedje dat later zou gaan gelden als het volkslied van Westkapelle. De tekst getuigt van de liefde voor en de gehechtheid aan het dorp dat iedere inwoner kenmerkt, jong en oud.

De tekst werd geschreven op een melodie die zou zijn gecomponeerd door de collega van de Vos, Houtekamer. Wellicht heeft een bestaande melodie als voorbeeld gediend.

Op Wasschappel bin 'k gebore

1.
An drie kanten in eslôte tussen 't waeter van de zêê
lig m'n aauwe durp Wasschappel en zô vin je d'r gin twêê
Nêrgenst zou 'k zô kunne tiere en 't is dirrom nog â glad
Dâ 'k 't nooit zou wille ruile vô een ander durp of stad

Refr.
Op Wasschappel bin 'k gebore, op Wasschappel oore 'k tuus
Dih ken 'k ied'rendêên bie naeme van d'n oudsten toet de guus
En dih wil ik bluuve weunen en dih zoeke 'k m'n bedrief.
 'k per ong'luk moch veruuuze, kreeg 'k de landziekte op m'n lief (2x)

2.
'k Moe langs 't strange kunne dwaele, kunne kuiere op d'n diek
Bie een zachtjes rusend zêêtje as een spiegeltje zô gliek
Meh 'k geniete 'r net zô vee van as 'n bries de golven krult
Ah de baeren dreunend neerslae en de sturmwind loeit en brult

3.
Nêê ik zou niet kunnen wenne ergenst rond en omm' in 't land
of in straeten en op pleinen mee ôôg' uuzen an de kant.
Ik moe varre kunne kieke, op d'n dune da's m'n lust
Dih kiek j'over 't êle eiland en toet an de Belse kust


Melodie Wasschappels Volklied

Beluister de melodie van het Westkappels Volkslied


Vertaling:

In Westkapelle ben ik geboren
Aan drie kanten ingesloten tussen het water van de zee
Ligt mijn oude dorp Westkappel en zo vind je er geen twee
Neergens zou ik zo kunnen tieren en het ligt daarom voor de hand
Dat ik  het nooit zou willen ruilen voor een ander dorp of stad

Refrein
In Westkapelle ben ik geboren, in Westkapelle hoor ik thuis
Daar ken ik iedereen bij naam, van de oudste tot de kinderen
En daar wil ik blijven wonen en daar zoek ik mijn bestaan
Als ik per ongeluk zou moeten verhuizen, werd ik bevangen door heimwee

Ik moet langs het strand kunnen dwalen, kunnen kuieren langs de dijk
Bij een zachtjes ruisend zetje, als een spiegeltje zo glad.
Maar ik geniet er net zo veel van als een bries de golven krult
als de baren dreunend neerslaan en de stormwind loeit en brult.

Nee ik zou niet kunnen wennen, ergens hier of daar in het land
of in straten en op pleinen met hoge huizen aan de kant.
Ik moet ver kunnen kijken, op het duin, dat is mijn lust.
Daar kijk je over het hele eiland en tot aan de Belgische kust.